Narrative Career Coaching and Essay Writing: Two sides of the same coin

How can we help students write self-reflective essays

I am a career coach and admissions counsellor based in Athens, Greece. Last academic year, I was swamped with essay editing. ‘Somehow’ for a few students and parents it became my responsibility to edit the ‘perfect’ essay: every year some students struggle to write essays that demonstrate self-reflection and understanding. This is especially true for European students that have not been used to the ‘tell me a story about you’ essay type. Personal statements for European schools focus more on why you want to apply for this course and what you have done to demonstrate your interest in the course. As I edited the last essay for the academic year, I promised myself that this will not happen again. I needed a clear process to help students write targeted, self-reflective and time efficient essays.

I decided to work with an established US-based writing coach and get trained on her method. To do this, I had to go through the process myself. Although I have been editing essays for years, writing my own essay was an eye-opening experience, which deepened my understanding of the process including highlighting the self-understanding/development benefits of such an exercise.

I started the programme in the beginning of July. After brainstorming, I decided to write about a story that really shook me and is a pivotal moment of my life (I chose common application prompt 1). I wrote my first draft on the 7th of July exactly 13 years after my accidental presence in the terrorist attack in London: I was at the last wagon of the Kings Cross-Russel Square train where the bomb exploded. It was a subject I had talked with friends and shared ‘pieces’ of it but never sat down to write the whole story. My first draft was ‘the write freely stage’ and I focused on the accident, the explosion, the light, the shouting, the panic, me finding my courage, getting lost on my way home, everything I remembered. I also talked a little bit about how this event changed my life, although the description of the event and what followed dominated the essay. My coach then selected a few sentences for me to freely write on and also suggested a few new introductions: ‘Write about the first time you went back to the station’, ‘write about you wandering around the city after the accident’, ‘start with: at the age of 28 it is the first time I think about death’. After a few of these exercises and alternative anchors my second draft took a different route altogether. I no longer needed to write about the accident. I was done with it. I was now interested in telling a different story: the one about the fact that I was back on the train the first day Piccadilly line was in service and how resilient I was. I talked about how this incident changed my life and how it helped me discover myself, realise what I really wanted to do with my future and create a plan to achieve this. In my second draft, I also focused on pulling out the personal characteristics/strengths I used to overcome this challenge, reflect on all the skills I employed and developed after this experience. The outcome was a very strong essay, in which I was able to describe my desires and new possibilities I explored after the terrorist attack. I was also able to showcase my strengths using a real life example.

When discussing with my coach, I experienced an ‘aha’ moment when I realised how similar this kind of essay writing is with narrative career coaching. Although in the latter the exploration is more deep and intentional, the concept is similar. In career coaching, clients share a story with me and then together we pull out their strengths, desires, values. When clients have enough stories enabling them to understand who they are and what they want, we then move on to the career statement creation (client describes how they envisage their career in the future) and personal exploration plan. Moreover, by sharing my story and then looking at it from a different angle, like in narrative career coaching, I was able to retell it, this time looking at it more as a waking up call rather than one of the bleakest moments in my life. Psychologists highlight the self-healing values of this process.

This made me think how narrative career coaching cannot only help students get more clarity on what career they want in their future but also how it can be an important foundational piece for essay writing, teaching children to reflect before even starting the essay writing process. And then when they actually have to write their first essay they will be familiar with this way of thinking and writing. Most of them will even have some stories ready to use and demonstrate specific skills. This will accelerate both the brainstorming and essay writing process making the experience less daunting, time effective and enjoyable. It will also increase the quality of essays enabling students to demonstrate personal insight and understanding.

Some additional benefits I also thought about are:

  • As with narrative career coaching, writing or telling a story about yourself is a journey of self-discovery. It is also about courage to tell your story even if you have to share something that you are not proud of or as in my case something that you struggle with. What is a better gift to give to a teenager than to tell them ‘I trust you’, you have a story to tell, I am here to listen to it and help you write it in a way that adults understand it, rather than being another adult that knows better than them. Of course not all experiences are fit to be communicated to the world but that is something counsellors can discuss with students
  • Children are struggling with these essays because they have not learned to reflect and think deeper about themselves, about their wants and needs. In the age of social media and doing everything quickly we have failed to teach kids to pause and think: to build in quiet time during the week to spend on reflection. This is an unprecedented opportunity for children to learn this skill.
  • Using narrative career coaching will allow children to describe what happened during a specific event and then reflect on it: pulling out their strengths, desires and skills is teaching children important life skills that they can use again and again when they have to deal with career transitions or even problems they faced. What similar problems have I faced in the past? What skills did I use to overcome these? How can the skills I developed then help me now?

Thank god not all people have such dramatic experiences –nor do they need so- to write an excellent essay. Life (and essay writing) is about little moments too. I recently worked with Giorgos, a bright young man using a combination of the narrative career coach and WOW essay writing method. He talked about his participation in the European Parliament and did an excellent job in demonstrating his leadership and team-working skills including his genuine interest and knowledge in economics. George also wrote other essays, in each of them demonstrating different skills about himself using a story. Although he was a bit reluctant in the beginning he quickly grasped the process and enjoyed writing and talking about himself. And I am really satisfied because I know that by the end of this academic year I will have helped a young man not only to enter a prestigious US university but also develop a skillset that will help him to deal with career transitions in the future.

With many thanks to Susan Knoppow and Mark Franklin for teaching me how to help my clients reflect and move forward.

 

 

 

by bill

3 μύθοι για το personal branding που πρέπει να καταρρίψεις

Η Κατερίνα μόλις αποφοίτησε με άριστα από τη νομική, δουλεύει σε μία από τις καλύτερες δικηγορικές εταιρείες της Αθήνας, έχει έντονη φιλανθρωπική δράση και κοινωνική ζωή, είναι μια χαρούμενη, δραστήρια νέα γυναίκα που μεταδίδει ενέργεια, καλοσύνη, πάθος.

Έχουμε συναντηθεί για να τη βοηθήσω να κάνει αιτήσεις για μεταπτυχιακά προγράμματα και η κουβέντα μας φτάνει στο σημείο που μιλάμε για την προσωπική της εικόνα, για την «ιστορία» της και για το πώς θα τα αποτυπώσουμε όλα αυτά στη προσωπική της επιστολή (personal statement), στο βιογραφικό της αλλά και στα μέσα δικτύωσης.

Μιλάμε επίσης για την εργασιακή της εμπειρία και πραγματικά βλέπω πως έχει συμμετάσχει και διευθετήσει υποθέσεις πολύ σημαντικές και απαιτητικές για την ηλικία της. Παρ’όλα αυτά, διαισθάνομαι ότι ο τόνος της φωνής της έχει αλλάξει και η ενέργεια στο δωμάτιο έχει πέσει. Την ρωτάω πως αισθάνεται στη δουλειά και μου απαντάει: «καλά, αλλά κάθε μέρα νιώθω πως χάνω την αθωότητα μου. Και αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, νιώθω ότι πρέπει να είναι "πιο σοβαρή", "να μη γελάω τόσο πολύ", "να προσέχω τι λέω"».

Αν το παραπάνω σου θυμίζει κάτι, συνέχισε να διαβάζεις.

Όλοι πλέον έχουμε ακούσει και έχουμε κάποια άποψη για την προσωπική εικόνα, τη δική μας ή των γύρω μας. Η δημιουργία αυτής της εικόνας δεν περιλαμβάνει τίποτα άλλο πέρα από το πώς να πουλάς σωστά τον εαυτό σου, πώς να προωθείς το περιτύλιγμα. Το να δημιουργείς και να διατηρείς μια επιθυμητή εικόνα! Τι γίνεται όμως όταν αυτή η εικόνα δεν είναι αληθινή; Πόσο ρεαλιστικό είναι να μπορέσουμε να διατηρήσουμε μια εικόνα που δεν είναι πραγματική; Και ποιο το ψυχολογικό κόστος της απόστασης από το ποιοι είμαστε πραγματικά και το πώς φερόμαστε στον εργασιακό μας χώρο;

Ας δούμε τους μύθους που έχουν δημιουργηθεί γύρω από το personal branding και τους τρόπους να δημιουργήσουμε μια αυθεντική εικόνα που να εναρμονίζει την προσωπική με την επαγγελματική μας ζωή. Το 2018, όταν μιλάμε για personal branding, μιλάμε για ένα πράγμα: Να είσαι ο εαυτός σου!

Μύθος 1: Για να έχεις ένα δυνατό «personal brand» πρέπει να φτιάξεις μια ισχυρή εικόνα

Ζούμε σε μια ψηφιακή εποχή; Ναι. Πρέπει να αναλάβουμε τον έλεγχο της παρουσίας μας στο διαδίκτυο ώστε να ξεχωρίζει και να δίνει έμφαση στην καριέρα μας; Σίγουρα. Όταν όμως επικοινωνούμε την «προσωπική μας εικόνα», το βασικό είναι να είμαστε αυθεντικοί και να βασιζόμαστε στο ποιοι πραγματικά είμαστε. Δεν μπορούμε συνέχεια να προσποιούμαστε κάτι που δεν είμαστε, γιατί με αυτόν τον τρόπο ή θα κουραστούμε ή οι άλλοι θα καταλάβουν ότι δεν είμαστε αυθεντικοί.

«Το πιο εξαντλητικό πράγμα που μπορείτε να είστε είναι μη αυθεντικοί» μας λέει η Anne Morrow Lindberg.

To Personal Branding είναι ένα θεμελιώδες κομμάτι της ζωής μας και περιλαμβάνει το ποιοι είμαστε στη προσωπική αλλά και στην επαγγελματική μας ζωή. Οι άνθρωποι νιώθουν ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι όταν αυτά τα δύο είναι σε αρμονία. Ανακαλύψτε ποιοι πραγματικά είστε, τι σας ξεχωρίζει από τους άλλους, ποιο είναι το ανταγωνιστικό σας πλεονέκτημα (από τα πράγματα που κάνετε καλά, τι είναι αυτό που σας διαχωρίζει). Αυτή είναι η προσωπική σας πρόταση αξίας, ή αλλιώς «unique promise of value» και αν είστε αυθεντικοί μπορείτε να τη ζείτε κάθε μέρα. Επομένως, δεν μιλάμε για τη δημιουργία μιας εικόνας, αλλά για τον προσδιορισμό, την ανάδειξη και τη σωστή επικοινωνία της εικόνας που μας ενώνει με το κοινό μας.

Μύθος 2. Το Personal branding είναι να πουλάς και να προωθείς τον εαυτό σου.

Ενώ η «προσωπική εικόνα» περιλαμβάνει το να επικοινωνείς την προσωπική σου αξία και να μιλάς για τον εαυτό σου, καλό είναι αυτό να αποτελεί ένα κάλεσμα και όχι μια πώληση. Είναι, με άλλα λόγια, να λες μια ιστορία που τραβάει το κοινό σου σε εσένα. Στη καριέρα μας εννοείται ότι θα χρειαστεί να προωθήσουμε εντονότερα τον εαυτό μας όταν ψάχνουμε για δουλειά ή όταν θέλουμε να πάρουμε μια προαγωγή. Το branding όμως είναι η βάση για αυτά τα κομμάτια που θα τα χρησιμοποιήσουμε όταν είναι αναγκαία. Αν έχετε ήδη μια ισχυρή εικόνα, αυτό θα είναι εύκολο γιατί ήδη έχετε πείσει/προσελκύσει τους άλλους με το ποιοι πραγματικά είστε, ενώ αντίθετα είναι πιο δύσκολο το να πρέπει να προμοτάρετε συνέχεια το ποιοι είστε. Συνέχεια βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να φωνάζουν «εγώ... εδώ... προσέξτε με». Αν το branding έχει γίνει σωστά, τότε δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και προώθηση για να προσελκύσετε τους άλλους, καθώς οι άλλοι είναι ήδη εξοικειωμένοι με το ποιοι είστε.

Μύθος 3. Είναι κακό να καυχιέσαι για τον εαυτό σου.

Νιώστε άνετα να προωθήσετε τον εαυτό σας. Όταν περιγράφουμε την αλήθεια και το κάνουμε με το σωστό τρόπο, το τελευταίο δεν ακούγεται σαν να καυχιόμαστε: Ο τρόπος που θα παρουσιάσουμε τον εαυτό μας και οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε είναι σημαντικός. Αντί να πείτε ότι «είμαι πολύ καλός στο να λύνω προβλήματα ή να εξυπηρετώ ανθρώπους», περιγράψτε μια ιστορία με την οποία δείχνετε πώς εξυπηρέτησατε ένα πελάτη, πώς βοηθήσατε το αφεντικό σας να αντιμετωπίσει μια δυσκολία κλπ. Επίσης, δεν χρειάζεται να πείτε ότι τα κάνατε όλα εσείς, καθώς έτσι ίσως θεωρηθεί ότι καυχιέστε. Μην ξεχάσετε να αναφέρετε και τα άτομα που σας βοήθησαν. Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι είναι να περιγράψετε το γεγονός απλά. Πόσο περιττό είναι πλέον να διαβάζουμε λέξεις όπως «εξαιρετικά επικοινωνιακός, προσαρμοστικός, παραγωγικός». Απλά περιγράψτε το γεγονός και το αποτέλεσμα. Με αυτό τον τρόπο χτίζετε σχέσεις εμπιστοσύνης με τους άλλους.

Οι τάσεις του personal branding για το 2018

1. To Storytelling είναι εδώ για να μείνει

Το να μπορείς να επικοινωνήσεις την αξία σου μέσω ιστοριών είναι πολύ σημαντικό. Αυτό που γίνεται ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η ιστορία σου πρέπει να σου ανήκει, να είναι αυθεντική. Όταν είσαι αυθεντικός η ιστορία γίνεται «το νόμισμα της εμπιστοσύνης» που έχουν οι άλλοι για εσένα. Επιπλέον, όταν οι ιστορίες είναι αυθεντικές, η συναισθηματική ταύτιση του κοινού μας μεγιστοποιείται.

Δεν χρειάζεται να επιδιώκετε μετά μανίας την προσοχή των άλλων στα κοινωνικά δίκτυα. Επικοινωνήστε την αυθεντική σας ιστορία και αυτοί που θα την εκτιμήσουν και θα καταλάβουν ποιοι είστε και από πού έρχεστε είναι αυτοί που θα σας δώσουν τη δουλειά/την προαγωγή ή θα δουλέψουν μαζί σας αν είστε ελεύθερος επαγγελματίας. Οπότε, εστιάστε στην ιστορία σας και δημιουργείστε εμπιστοσύνη. Θυμηθείτε, όλες οι προσωπικότητες έχουν το κατάλληλο κοινό που μπορεί να τις ακούσει. Μην προσπαθείτε να «στοχεύσετε» το κοινό σας με κάτι που απλά νομίζετε ότι θα του αρέσει.

2. Η προσωπική σου εικόνα είναι η επαγγελματική σου φήμη.

H φήμη μας δεν προέρχεται από το πως έχουμε παρουσιάσει τον εαυτό μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά οι προσωπικές μας επαφές και συζητήσεις, οι προσωπικοί δεσμοί που δημιουργούμε και το τι σκέφτονται οι άλλοι όταν φεύγουμε από το δωμάτιο. Εννοείται ότι θα πρέπει παράλληλα να παρέχουμε τις υπηρεσίες που υποσχόμαστε (και χρειάζεται προσοχή στο τι υποσχόμαστε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, για παράδειγμα). Το κάθε επαγγελματικό μας βήμα είναι κομμάτι της φήμης μας και της προσωπικής μας εικόνας, οπότε πρέπει να κάνουμε συνειδητές επιλογές που αποτελούν κομμάτι μιας συνολικής στρατηγικής και κατεύθυνσης.

3. Χρήση οπτικών μέσων για την προώθηση της προσωπικής σας εικόνας.

Ο συνδυασμός εικόνας και περιεχομένου προσελκύει 94% περισσότερους αναγνώστες. Οι άνθρωποι θυμούνται τι άκουσαν μετά από 3 ημέρες κατά 10%. Αν το συνοδεύσουμε με εικόνες το ποσοστό ανεβαίνει στο 60%. Γι’ αυτό και το Instagram ανεβαίνει συνεχώς σε δημοτικότητα και χρήση καθώς και το video και το live streaming. Υπολογίζεται μάλιστα ότι το 2020, το video θα αποτελεί το 80% της παγκόσμιας κίνησης στο διαδίκτυο. Τα βίντεο μπορεί να σας τρομάζουν αλλά είναι σίγουρα ένα μέσο που αξίζει να επενδύσετε το χρόνο σας. Επίσης, το εφήμερο περιεχόμενο, που στηρίζεται κυρίως σε εικόνες και όχι σε περιεχόμενο, αυξάνεται διαρκώς. Σκεφτείτε ποια είναι η αυθεντική σας ιστορία και αποφασίστε ποιο είναι το κατάλληλο κοινωνικό δίκτυο και οπτικό μέσο για να την προωθήσετε στο κοινό σας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μέρος της προσωπικής σας εικόνας και θα πρέπει να την αποτυπώνουν σωστά. Ποιο είναι το συνεκτικό μήνυμα της εικόνας σας και πως θέλετε να το εκφράσετε; Με infographics ή καρτούν; Σχεδιάστε μια στρατηγική και πραγματοποιήστε τη. Καλή σας επιτυχία!

Το παραπάνω άρθρο είναι βασισμένο στο Personal & Social Brand Update Call που έγινε στις 19 Ιουλίου από τους Career Thought.

by bill

Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη συνταγή για να γίνεις δεκτός από ένα πανεπιστήμιο/κολλέγιο, και συνήθως δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο οι υποψήφιοι απορρίπτονται. Συνήθως οφείλεται σε ένα συνδυασμό παραγόντων που δεν είναι όλοι υπό τον έλεγχό σου.

Υπάρχουν όμως, κάποια συνήθη λάθη που μπορείς να αποφύγεις με σωστό προγραμματισμό, γνώση των μεταπτυχιακών προγραμμάτων και έχοντας επίγνωση σχετικά με το τί πρέπει ή όχι να γνωρίζουν οι admissions tutors για εσένα.

Τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της αίτησής σου είναι τα ακόλουθα:

  • Το personal statement (συνοδευτική επιστολή). Κείμενο συνήθως 500 - 1200 λέξεων στο οποίο περιγράφεις τους λόγους που θέλεις να φοιτήσεις στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα και γιατί το πανεπιστήμιο πρέπει να σε επιλέξει. Έχεις διαβάσει για το συγκεκριμένο πρόγραμμα; Έχεις τις δεξιότητες που θέλει το πανεπιστήμιο; Μπορεί το πρόγραμμα να σε βοηθήσει να πραγματοποιήσεις τους στουχους σου;.
  • Επαγγελματικό CV: Σύντομη περιγραφή της εκπαίδευσης, των προσόντων και της επαγγελματικής σου εμπειρίας που αποστέλλεται συνήθως σε μια αίτηση εργασίας ή μεταπτυχιακών σπουδών. Το CV σου δείχνει πόσο αποτελεσματικά θα αντιπροσωπεύσεις το πανεπιστήμιο στην αγορά εργασίας μόλις αποφοιτήσεις. Θα αντιπροσωπεύσεις επάξια το πανεπιστήμιο;
  • Συστατικές επιστολές: γράμματα από κάποιους που σε γνωρίζουν καλά και μπορούν να εγγυηθούν 1) για τις ακαδημαϊκές και/ή για τις επαγγελματικές σου ικανότητες. Αν έχεις αποφοιτήσει πρόσφατα συνήθως θα σου ζητηθούν δυο ακαδημαϊκές συστατικές (ή και μια επαγγελματική). Αν έχεις είδη εργασιακη εμπειρία συνήθως θα σου ζητηθεί μια ακαδημαική και μία ή δυο επαγγελματικές συστατικές.

 

PERSONAL STATEMENT: Τα 10 σημεια που πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγεις

  1. Μην χρησιμοποιείς στερεότυπα όπως να ξεκινήσεις με τη πρόταση: ‘Από μικρή ηλικία ήθελα να γίνω...’
  2. Μη χρησιμοποιήσεις γνωστά quotes: Να είσαι σίγουρος ότι τα έχουν χρησιμοποιήσει και άλλοι.
  3. Μη χρησιμοποιείς υπερβολικούς αλτρουιστικούς επαγγελματικούς στόχους όπως ‘θέλω να βοηθήσω/σώσω τον κόσμο’, ‘οι άλλοι εκμυστηρεύονται σε μένα τα προβλήματά τους’.
  4. Μην αναφέρεσαι εκτενώς και με μεγάλη λεπτομέρεια σε προσωπικά προβλήματα. Πχ. μπορείς να αναφέρεις οτι θέλεις να σπουδάσεις ψυχολογία γιατί κάποιο οικογενειακό σου πρόσωπο έπασχε από ψυχική ασθένεια. Μην αναφέρεις όμως λεπτομέρειες που φανερώνουν ότι δεν καταλαβαίνεις τα προσωπικά όρια.
  5. Μην αναφέρεις κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας ως λόγο για να κάνεις μεταπτυχιακές σπουδές (πχ. σε ψυχολογία). Οι μεταπτυχιακές σπουδές δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για να ξεπεράσεις προσωπικά ψυχολογικά προβλήματα.
  6. Μην χρησιμοποιήσεις παραδείγματα που σε εκθέτουν ως επαγγελματία: πχ σε μια αίτηση είχε αναφερθεί ότι ο καλός μάνατζερ πρέπει να παίρνει δύσκολες αποφάσεις και συνέχιζε να περιγράφει πως ο τελευταίος απέλυσε έναν υπάλληλο. Ο τρόπος και η αφορμή ήταν λάθος και ο υποψήφιος παρουσίαζε τον εαυτό του σαν έναν επιπόλαιο επαγγελματία.
  7. Μην κάνεις λάθη ορθογραφίας και σύνταξης. Αποδεικνύουν προχειρότητα, χαμηλά στάνταρ απόδοσης και αδυναμία να ελέγξεις ή να δώσεις σε κάποιον να ελέγξει τη δουλειά σου.
  8. Μην κατηγορείς το πανεπιστήμιο που αποφοίτησες ώστε να δικαιολογήσεις το χαμηλό σου μέσο όρο. Θα κάνεις πολύ κακή εντύπωση αν κατηγορήσεις άλλους για τη δικιά σου χαμηλή ακαδημαϊκή επίδοση.
  9. Μη προσπαθήσεις να κολακεύσεις την επιτροπή μιλώντας για το ‘ranking του πανεπιστημίου’ και ‘για τους παγκόσμιας φήμης καθηγητές και ερευνητές’: αυτές οι πληροφορίες τους είναι γνωστές.Αναφέρσου στους λόγους που θες ο συγκεκριμένος καθηγητής να αναλάβει την πτυχιακή σου και πώς η έρευνα του σε έχει βοηθήσει να γράψεις μια εργασία ή να κάνεις μια έρευνα κλπ,. Επίσης, ανάφερε συγκεκριμένα μαθήματα που σε ενδιαφέρουν.
  10. Μη στείλεις ένα personal statement ή απαντήσεις σε συγκεκριμένες ερωτήσεις που δεν είναι δομημένες σωστά, παρέχουν ελλιπείς ή παραπάνω από τις απαιτούμενες πληροφορίες. Κάτι τέτοιο αποδυναμώνει την αίτησή σου. Για τις περισσότερες μεταπτυχιακές σπουδές θα κληθείς να γράψεις κάποια εργασία, διατριβή, report κλπ. Επομένως, το να μπορείς να παρουσιάσεις τις ακαδημαϊκές και επαγγελματικές σου δεξιότητες καθώς και τους επαγγελματικούς σου στόχους με πειστικότητα είναι πολύ σημαντικό. Στο μεταπτυχιακό δεν μαθαίνεις να γράφεις σωστά, καθώς κάτι τέτοιο θεωρείται προαπαιτούμενο.

 

ΣΥΣΤΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ: ΤΑ 3 ΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΚΟ 

  1. Μην επιλέξεις έναν ‘διάσημο’ καθηγητή ή τον πρύτανη του πανεπιστημίου που δε σε γνωρίζει καλά. Δε θα μπορέσει να γράψει μια εξατομικευμένη συστατική επιστολή. Αντίστοιχα, μην επιλέξεις τον CEO ή Managing Director της εταιρείας αν δε σε ξέρει καλά. Ο αρμόδιος για να σου γράψει συστατική είναι ο απευθείας μάνατζέρ σου.
  2. Μην στείλεις συστατική επιστολή από κάποιο πολιτικό πρόσωπο ή γνωστό καθηγητή που δε σε γνωρίζει καλά. Ακόμα και αν κάποιο συγγενικό σου πρόσωπο είναι καταξιωμένο στο χώρο που θες να σπουδάσεις, μην αναφέρεις ότι εργάστηκες μαζί του αν αυτό δεν μπορείς να το υποστηρίξεις με παραδείγματα. Επελεξε καθηγητές και επαγγελματίες που σε γνωρίζουν και έχουν θετική εικόνα για σένα. Ρώτησε ευγενικά ‘μπορείτε να μου γράψετε μια καλή συστατική επιστολή;’
  3. Μην στείλεις συστατικές επιστολες που δεν είναι ρεαλιστικές: Όταν ο καθηγητής σου ενώ έχεις βγάλει 6.5 ή 7.0 λέει ότι είσαι άριστος φοιτητής ή όταν ο καθηγητής ή μάνατζερ σου αναφέρεται μόνο στα δυνατά σου σημεία χωρίς να αναφέρει κάποιο μειονέκτημα.

 

ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Τα 3 σημεία να θυμάσαι

  1. Μην παραλείψεις να αναφέρεις συγκεκριμένους λόγους που έχεις επιλέξει το πρόγραμμα και εξυπηρετούν τους εργασιακούς ή ακαδημαϊκους σου στόχους.
  2. Απόδειξε ότι ταιριάζεις στις απαιτήσεις και την κουλτούρα του προγράμματος.
  3. Μην αναφέρεις ότι θέλεις να κάνεις έρευνα σε ένα πεδίο που δεν κάνει έρευνα το πανεπιστημίο. Πρέπει να δείξεις ότι γνωρίζεις το ακαδημαϊκό έργο του τμήματος και συγκεκριμένων καθηγητών που θέλεις να συνεργαστείς.

 

Και το πιο σημαντικό: μην αντιμετωπίζεις την αίτηση, το CV, τις εκθέσεις αλλά και τις συστατικές σαν ανεξάρτητα κομμάτια της αίτησης σου. Όλα πρέπει να συνθέτουν μια συνολική προσωπική εικόνα (personal brand), να είναι κομμάτια μιας συνολικής ιστορίας. Όταν ο admissions tutor τελειώσει να διαβάζει την αίτηση σου πώς θέλεις να σε θυμάται και πώς να σε περιγράψει στους συναδέλφους του;